Yuttu gitti karlar onu. Soğukluğu iliklerinde hissederek.
Karlar onun için yatak, yorgan olmuştu. Neler çekti saatler boyunca? Ve aklına neler geldi? 55 yıllık ömrü acaba gözünün önünden bir film şeridi gibi geçti mi? Çektiği çileler, gördüğü zulümler acaba aklına geldi mi?

Düşünebildi mi siyasetteki yetim olan halini?

“Yiğidim aslanım yatıyorsun karlar içinde
Dostun düşmanın duaları hep seninle
Bekliyoruz bir ümit olur gelirsin diye
Muhsinim vatanı bıraktın garip halde.”

Türkiye onun için yekvücud oldu. Herkes duada O'nun için. Çünkü o kendine düşman beslememişti. Ancak ona düşman olan kendine düşman olandı. O’nun sert bakışları arasında merhamet vardı, sevgi vardı, muhabbet vardı, şefkat vardı.

Duygu yüklüydü o. Gönlünden çıkan kelimeler onun şiirlerinde ne güzel dile geliyordu. O duygularda Allah sevgisi ve vatan sevgisi vardı. O duyguları anlayan ancak yüksüz kalabalıklardı. Sen siyasetin yetim çocuğuydun.

Paran yoktu, pulun yoktu ama yüreğin vardı. Sırtını dayamadın devlete ve ihaleci zenginlere. Sen yeri gelir kuruşun hesabını yapardın.

Herkes uçaklarda fink atarken sen kanadı kırık bir helikopterle karlara gömüldün. Yuttu seni karlar.

Sen ki, en temiz siyaseti yapardın.

Sen ki, aşkla siyaset yapardın, para için değil.

Sen ki, çileler çekmiştin zindanlarda ve biliyordun siyasetin zorluklarını.

Buna rağmen ilkelerinden ödün vermedin.

Sen ki, örnek bir liderdin. Sana yapılan bunca suikastı bile güler yüzle karşılardın.

O her zaman Türkiye’sini düşündü. Muhalefet yapmak için muhalefet yapmazdı. Muhalefetin delikanlılığını yapardı.

Engel olmazdı iyi yapılanlara. Her zaman destekçisiydi. Çünkü o Sonsuzluğun Sahibi'nin dediklerini yapardı ve vatanı için her şeye razıydı.

Onun ülküsü İslam’dı ve sonra da vatanıydı.

Artık dönülmez yolda. Minnacık da olsa bir ümidimiz var ama…

Yine de Allah, Türkiye’nin yiğidine gani gani rahmet eylesin… (yaşasa da, yaşamasa da)