Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, merhum Adnan Menderes, Fatin Rüştü Zorlu ve Hasan Polatkan'ın anıt mezarını ziyaret etti. Erdoğan, "Türk milleti bu aziz insanları hayır dualarıyla anmaktadır. Onları idama gönderenler ise bu cinayetin vebalinden ve bu utançtan kurtulamamıştır." dedi.

Topkapı'daki Anıt Mezar'a gelen Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, idam edilişlerinin yıldönümünde merhum Adnan Menderes, Fatin Rüştü Zorlu ve Hasan Polatkan'ı anma törenine katıldı. Burada bir konuşma yapan Erdoğan, "Menderes ve arkadaşları, bu ülkeye yaptıkları hizmetlerin bedelini ödemiştir. İnancımıza Allah için memleketine hizmet edenler şehit kabul edilir. Onların idamı, aileleri için bir utanç değil, büyük bir gurur kaynağıdır. Türk milleti bu aziz insanları hayır dualarıyla anmaktadır. Onları idama gönderenler ise bu cinayetin vebalinden ve bu utançtan kurtulamamıştır. Türk milleti kendi iradesiyle göreve getirdiği bu masun insanların katledilmesini lanetle anmıştır." dedi.

Başbakan Erdoğan, 12 Eylül'deki referandumda 'evet' kararı çıkmasını hatırlatarak, "Ortaya çıkan irade bir kez daha darbeci vesayetçi anlayışa gereken cevabı vermiştir. Böyle acılar yaşanmaması en büyük dileğimizdir. Menderes ve arkadaşlarının yaktıkları demokrasi meşalesi el el dolaşmış ve bizlere kadar ulaşmıştır. Menderes'in başlattığı demokrasi ve kalkınma mücadelesi merhumun manevi mirası olarak milletimiz tarafından kabul görmüştür." ifadelerini kullandı.

ERDOĞAN'IN OKUDUĞU ŞİİR MENDERES'İ AĞLATTI

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, rahmetli Adnan Menderes’in idam edilmesinin yıldönümünde kabri başında bir konuşma yaptı. Erdoğan, Aydın Menderes ve eşi Umran Menderes’in de katıldığı törende konuşmasını üstad Necip Fazıl Kısakürek’in Menderes için yazdığı “O zeybek” isimli şiirle tamamladı.

Şiir okunurken Menderes’in duygulandığı, özellikle de “Ağla, bir dinmeyen hasretle ağla;/Zeybeksiz yolları gözetle, ağla!” mısraları okunurken gözlerinin dolduğu görüldü.

1964 yılında yazılan ve Başbakan Erdoğan’ın bir kısmını okuduğu bu şiirin tamamını sizlere sunuyoruz;

O Zeybek

Zeybeğimi, birkaç kızan, vurdular;
Çukurda üstüne taş doldurdular.
Bir de, ya kalkarsa diye kurdular...
Zeybeğim, zeybeğim, ne oldu sana?
Allah deyip, şöyle bir doğrulsana!

Zeybeğim, kalkamaz, dirilemez mi?
Odası mühürlü, girilemez mi?
Şu ters akan sular çevrilemez mi?
Ne günedek böyle gider bu devran?
Zeybeğim, bir sel ol, bir çığ ol, davran!

Kır at zincirlenmiş, ufuk sahipsiz...
Han kayıp, hancı yok, konuk sahipsiz...
Baş köşede sırma koltuk sahipsiz...
Kızanlar, dört yandan, hep abandınız!
Zeybeğin kanına ekmek bandınız!

Bilemem, susarak ölmek mi hüner?
Lisan çıldırıyor, dil nasıl döner?
Ondan son iz, uzak, uzak bir fener...
Öldü mü? Çatlarım yine inanmam!
Gizliye yanarım, ölüye yanmam!

Zeybek kaybolduysa bunca kayıp ne?
Tesbihi dökülmüş, aranır nine;
Balonu yok, ağlar çocuk haline...
Zeybeğim, dünyayı aldın götürdün!
Bir öldün de, beni binbir öldürdün!

Beyni tırmık tırmık, pençelere sor!
Mevsim niçin ölgün, bahçelere sor!
Sor; çukuru nerde, serçelere sor!
Ağla, bir dinmeyen hasretle ağla;
Zeybeksiz yolları gözetle, ağla!

Necip Fazıl Kısakürek (1964)