Karagül yazısına şöyle devam etti:

Bunları söylemek kötümserlik değil, barışa karşı olmak değil, iyi olanı reddetmek değil. Daha dün, İslam adına ne varsa, bu coğrafyada yaşayanlara ait ne kadar değer varsa ayaklar altına alanları bu süslü cümlelerle unutacak mıyız? Onları unutsak bile, şahısları unutsak bile olanları unutacak mıyız? Kaç kez yaşadık aynı şeyleri, kaç kez daha yaşayacağız? Bunu bile bile zoraki hayallere dalmayı ne çok seviyoruz. Aslında kendimizi kandırmayı ne çok seviyoruz.

Obama bir efsane. Bir ihtiyaç. Bir sembol. Hem ABD için, hem dünya için, hem bizim için. Ama gerçek olamayacak kadar hayali bir şey. Bir illüzyon. Keşke gerçek olsaydı… Keşke söyledikleri güzel cümlelerin karşılığı olsaydı… Ama tarih bize bunun hiçbir zaman böyle olmayacağını öğretti. Hem de an acı şekilde. Bizler bu yüzden ucuz olmamalıyız, kolay olmamalıyız, süslü cümlelerin peşine takılıp gözlerimize perde çekmemeliyiz.

İstanbul'da barıştan söz eden, Kahire'de İslam-Batı ilişkilerinin öneminden söz edecek olan Obama, Afganistan ve Pakistan için en sert cümleleri kuruyor, en saldırgan sözleri söylüyor. Gerçek orada işte. Gerçek Swat Vadisi'nde bize yutturulan “terörle mücadele” palavrasında. Irak'ta da Afganistan'da da aynı palavraya inandırmadılar mı bizi? En muteber insanlarımız, akil adamlarımız bile inanmadı mı?

“Müslüman dünyasına sesleniyorum. Yumruğunuzu açın. Ellerinizi sıkacağız” dedi. Bu yumrukları biz sıkmamıştık. Öfkemiz yoktu. Yüz yıldır bu topraklarda istediklerini yapmalarına rağmen. Her gün onlarca sivil hala ölmesine rağmen. Öfkeyi biz başlatmamıştık. Sadece son elli yılda kaç ülkeye müdahale ettiler, kaç hayat söndürdüler, örtülü operasyonlarla kaç iç savaş çıkardılar, bir varil petrol için kaç ülkeyi yaktılar? Ortada sıkılmış bir yumruk olsa Bağdat'a olanlar, Kabil'de yaşananlar Londra'ya olurdu, başka yerlere olurdu. Onlarca yıldır yediğimiz yumrukların istatistiği bile yok, hala hangi öfkeden söz ediliyor?

Türkiye'ye geldi. Herkesi bir şekilde tatmin eden mesajlar verdi. Türkiye'ye destek verdi. Hükümete destek verdi. Muhalefeti onurlandırdı. Ermenilere destek verdi. Kürtlere destek verdi. Türkiye'nin AB üyeliğine destek verdi. Türkiye'nin kendi bölgesindeki “yeni” pozisyonuna destek verdi. Bilinen bütün ABD tezlerini tekrarladı. Bunları “Amerikan rüyası”nı hatırlatan hayallerle süsledi. Adeta bir hayal pazarı kuruldu ve hepimiz bu hayal dünyasına bıraktık kendimizi.

Ama Obama bilmiyor, anlamıyor. Mezar-ı Şerif'te yaşanan acı, Gazze'de yaşanan acı, Anadolu köylerinde yaşanan acı, Felluce'de yaşanan acı aynı sözlerle ifade ediliyor. Bir ortak dil, kabul etmeseler de, bir ortak bilinç giderek güç kazanıyor. Bu yüzden Kahire'de söylenen sözün gücü çok sınırlı olacak. Çünkü; Türkiye eski Türkiye değil. Ortadoğu, eski Ortadoğu değil. Asya, eski Üçüncü Dünya değil. Artık o sahte demokrasi paketleri, ılımlılık palavraları bu coğrafyada para etmiyor. İskenderiye sokakları, Şam sokakları, Türkiye'nin meydanları farklı bir siyasi dil kullanıyor, bu toplumlar hafızasını yeniliyor. Bunu anlamayanların sözü güçlü olmayacak.

Pakistan'ı füzelerle vuracak kadar şahin, Guantanamo gibi bir çirkinliğe son verecek (onu bile yapamadı) kadar insancıl, “Kudüs ebedi başkentiniz” diyecek kadar İsrailci, “Müslümanlarla yeni bir başlangıç yapacağız” diyecek kadar sempatik… Her şey olan bir isim aslında hiçbir şey olmayacak.

Varsın rüya görenler görsün. Unutmak isteyenler unutsun. Onlar hep böyleydi zaten.