Ey sevgili...

Bu genişlik, bu ferahlık bana dar,

Ah, kuru sedirim olsaydı, sen olsaydın yanımda vâr…

Terk etti gitti kim varsa, evlâd u iyâl,

Ah, yanım boş olsaydı, sen olsaydın bana yâr…

Bu gösteriş, bu şâşa bana zâr[1],

Ah, evim loş olsaydı, sen olsaydın bana nehâr[2]…

Nice cürüm, nice nisyân; etmedim âr…

Ah, masivaya değil de, sana olsaydı gönlüm dâr[3]…

Bu serzeniş, bu inilti bana kâr…

Ah,  dilim lâl olsaydı, sen olsaydın bana kâl[4]…

Sensizliği ben etmedim ki ihtiyâr,

Ah, kardeşin değil de, yoldaşın olsaydım yâr…

Lütuflar sel gibi; ben yine isyânkâr,

Ah, “hamd olsun” lafzıyla, etseydim sana itibâr…

Uymadım edildim de, defaatle ihtâr,

Ah, şu - bu yerine, sen olsaydın kula muhtâr…

Kovmadın, yok saymadın; olsam da hilekâr,

Ah, bu bana yetse idi,  kalmam için bahtiyâr…

http://www.kutludogum.net/tum_yarismacilara_tesekkur_ederiz.php?haber_id=9991259

S. CEYLAN