Huzur bırakmak geriye, gözlerini kapattığında ağlatmamak kimseyi. Her daim söylediğim bir söz. Bir kimse ebedi aleme gittiğinde geride kalanlar o insan için mi ağlar? Elbette ki hayır!
Ya söylenmeyen sözler yüzünden. Ya da yarım kalmış anılar yüzünden. İçinde bulunduğumuz dünyada görememenin verdiği hüznü bırakır geriye. Kısa zaman önce gurbette akrabaya sıla-i rahim ilişkisini tam anlamı ile uygulayan, değerli bir büyüğümüzü kaybetmenin hüznünü yaşadık.

Anılar arasına daldığımız anda dudaklardan bir tebessüm oluşması, sonra birden ruhun farklı bir çöküşü daha sonra ahirette buluşacağımızın bilinci ile irkilmemiz vs…

Arafta kalmak nedir bilir misin?

İki dünya arasında kalakalırsın arada sırada, aslını soracak olursanız insanlığın en büyük sorunu bu değil mi?

- Nerdesin?

- Araftayım?
Bitmeyen işler yüzünden, ha bitti ha bitecek derken zamanın avucumuzda tükenip; kum tanesine dönüşmesini izlemedik mi?

Dünyaya intikal eden her canlının içinde bulunduğu bir yolculuk. Bazen hazırlıklı bazen de hazırlıksız yakalanmak. Oysa ne çok yarım kalan işlerimiz var, bitmeyen.

Seni seviyorum diyemediğimiz ne çok yarım kalan hikayemiz var her birimizin.
Peki sizlerin bugün gözünüzü kapatsanız yarın için kaç kişi gözyaşı döker?
Kaç kişi gerçek manada senin için üzülür?

Ölüm üzülmek mi yoksa kavuşmak mıdır? Ölümün vücut bulduğu anlar var mıdır? Gibi sorulara cevap arayışlarım oldu bu sizsiz kaldığım anlarda.

Anın sorgusu yapıldı, şükrü yapıldı, arafta kalmanın insana kattığı farkındalıklar. Bu iki çıkmazın eşiğinde yapmamız ve yapmamamız gereken duygu değerlendirmeleri yapıldı.

Ancak ben nasıl değerlendiririm bu durum tesbitlerini orası biraz meçhul.

Sosyal mecralardan şahsıma ulaşan değerli okuyucularıma selam vereyim bu satırımda. Sizler tarafından okunduğumu hissetmek şahsıma onurdur.

Ara vermedim, duygusuz istemsiz yazmak istemeyen biriyim. Hiçbir yazımı oturup bugün ne yazayım diye yazmamışımdır.

İçinde bulunduğumuz dünyada yaşanan katliamlara şahit olmanın acısı çöküyor. Yaşanan olaylar karşısında bir şey yapamamanın hüznünden dolayı sessiz kalmamdandır belki de.

Minicik bedenleri kan revan içinde film karesinde bile görmeye tahammül edemeyen ben. Gerçek dünyada görmek acı veriyor.

Bazen diyorum canlıların en üstünü insan olmak duygusunu insan beyninden alınmış olunabilinir mi? Yapılan katliama herkesin sessiz kalması bu kadar doğal mı?Ne kadar sahipsiz bir dünya böyle dedirtiyor.

2015-2016 yılları arasında yazdığım bir şiir bazı yazarlarımız tarafından şöyle yorumlanmıştı.

Şiir güzel bir şekilde yazılmış.

İçerik hüzünlü, bir çocuk olumsuz düşünmemeli. Herkes büyümeli, özellikle çocuklar büyümeli denmişti.

Bugün Gazze’de yaşanılan olaylar aslında yeni bir olay değildi. Siz değerli okuyucularımıza o şiirim gelsin o zaman.

BÜYÜME ÇOCUK

Büyüme çocuk

Seni savunabilecek hiç kimse yok

Kaldıramazsın bu dünyanın yükünü

Annendir sadece sana kucak açan

Başka hiç kimseyi göremeyeceksin yanında.

Dünyada haklarının olduğunu düşünüyorsan, yanılıyorsun.

Hiçbir hakkın yoktur, sessiz sedasız akıbetini bekleyeceksin

Dua etme hakkın var, o sende gizli olan tek şey

Gözyaşlarına bile müdahale edenler göreceksin

Gülmelerine bile birileri dur diyecek

Fazla gülme ağların diye pekiştirecek…

Büyüme çocuk!

Hele masum masum bakma kimsenin gözüne

Acımazlar tutarlar namluyu masum yüzüne

Rabbim seninle bunu sakın unutma!

Hainler gizli gizli plan yaparken topraklarında

Müslümanım diyenler ses çıkaramazken

Üç maymunu oynayanları görürsen eğer

Sakın üzülme, değmezler.

Büyüme çocuk!

İstediğin vakit bir daha küçülemeyeceksin

Bu oyuna girdin mi bir daha çıkışı yok

Bu oyunlar kör ebe gibi kaparlar gözünü iterler seni

Kanadı mı dizin bir kere, yaralar çabuk kabuk bağlamaz diyeyim sana

En ufak bir düşüşte tekrar açılır yaran

Ağlarsın, gözyaşların da artık, çocukluğundaki gibi değildir

Ağır gelir bu yük sana, kaldıramazsın

Birçok vicdansızla karşılaşırsın

Adam sanırsın sonra yanıldığını anlarsın.

Ve büyüdüğün için ah çeker başını vuracak taş ararsın

Bu ağlama aşikâr değildir artık

Bazen yatağının içinde, bazen yorganın altında

Bazen de kafanı koyduğun yastığın üzerinde

Gizli gizli ağlarsın işte…

Kolunla burnunu silemeyeceksin artık

Onun için sakın büyüme çocuk!

Oracıkta küçük kal.