Uzaktan şöyle bir süzdü; yokuş aşağı gelen ihtiyar adamı. Kimdir, kimlerdendir gibilerinden gönül dergahında kulaç attı.

Yukarı mahalleden Ahmet amcanın babası olabilir miydi? Yok dedi, olmaz! Ona Topal Necmi derlerdi. Bu gelen ihtiyar, topallamıyor dedi. Yoksa Sarı Mustafa’nın dünürü Kel Kemal amca mı acaba?

Sonra yine kafasını iki tarafa doğru salladı olmaz gibilerinden.

Bu ihtiyarın kafasında saçı duruyor, dedi.

Uzaktan küçücüktü o zaman da Cüce Muzo amcaya benzetmişti. Ama yakınlaşınca suret o olmadığını anlaması uzun sürmemişti. Bu ihtiyar Zırık Nuri amcaya benziyor, dedi.

Yüzünde acınası bir gülümseme peyda oldu.

Nasıl bir ortamda yaşıyoruz böyle dedi.

İki dakikada kaç tane insanı çirkin lakaplar ile andı. Hala da beyninde bir çok köylünün lakapları vardı. Kendinin de lakabı vardı elbette Sağır Adil’in torunu Tilki Selim’di kendisi. Yaşı 45 olmasına nazaran üzerine yazılan lakabı bir türlü değiştiremedi.

Tüm köy tarafından bu şekilde anılması onu üzmüyor da değildi. Nitekim şu onbeş dakika içinde yaptığı beyin egzersizi kadar hiç yormamıştı bu beynini. Ne kadar acımasız insanlarız, dedi.
Elbette övgü dolu lakaplar da vardı köyde, onları da kıskanmıyor değildi. Karınca Kemal, Şair Rüstem, Çelik Fatih, Şekerci Muhittin gibi…

İnsanların çoğu vakit fiziki özellikleri ile veyahut zekalarıyla alay etmede üstümüze yokmuş, dedi.

Bu süre içinde de karşıdan kimin geldiğini daha iyi gördü. O kadar çok insanı andı tek birini çıkartamadı, gelen Arap Bekir amcaydı. Ten renginden dolayı tüm köy bu lakabı takmıştı.

Bu tatsız hadiselere engel olmanın vakti gelip geçiyor, dedi. Bundan sonra köyde çirkin lakapları kimseye söyletmeyecekti. İnsanlara karşı hoşgörülü nasıl davranılır? Adab-ı muaşeret eğitimini nasıl sağlarız gibilerinden beynin de milyon tane soru ile sabahı etti.