Bugün size gözlemlerimi ve yaşadıklarımı anlatmaya geldim. Neden sağlıkçılar hastayı dinlemez, saygı duymaz? Hadi hep birlikte düşünelim. Teşekkür ettim çıktım. Oysa teşekkürlük durum var mıydı hadi okuyalım.

Alıştık kobay olmaya, acemi hemşirenin bugün kobay faresi bendim. Artık akşama kadar kimler bilmiyorum. Kızgın felan değilim alıştık, olur öyle şeyler diyor geçiyorum. Rabbim daha büyük şeylerle karşılaştırmasın.

Birçok kez başımıza böyle olaylar geliyor. Birinde enjeksiyon aleti hemşirenin her açtığında delik çıkıyordu benim kanlar üstümüze, yerlere saçılmıştı. Hem de üç kez. Hastasınız ateşiniz 38-39 saat gecenin bilmem kaçı acil desiniz. Enjeksiyon iğnesi çatlak. Olur öyle şey diyorsunuz. Tevekkül ediyorsunuz sakinliyorsunuz.

Yeni yaşadığımı anlatmak isterim. Olur ya bir sağlıkçı okurda hayata geçirir diye. Sağlık ocağına yeni hemşire gelmiş kan alacak benden, görünce dedim yandık bakalım bu ne yapacak demiştim. Dualarımı okudum, oturdum sandalyeye. Evet biraz damarlarımı görmek zor oluyor. Ama günün sonunda tek vuruşta damar yolu açılır dikkatli hemşireler tarafından. Baktım yeni hemşiremize arıyor arıyor damar felan bulamıyor. Ben işaret parmağımla gösteriyorum şûrası olabilir mi diye?

Bizi dinlemek ne mümkün tam yenilerin artistliği dua etmekten başka çaremiz yok dedim. Bildiğim duaları okumaya başladım kafamı ufuklara doğru çevirdim artık kaç metre karede ufuklara doğru yelkenleri açarsak.

Oltayı göle öylesine atar gibi salladı iğneyi koluma, tabi damar felan bulamadı, çıkardı. Acıyan benim kol onun değil tabi sıkıntı yok alıştık ya bismillah sıradaki acı nasıl olacak diye düşüncelere daldım tekrardan.

Ben hastası olarak zaten bulamayacağından emindim. Bu emin sekin halim kızgınlık yaptırmadı olur öyle şeyler alıştık dedirtti. İnsan inanın alışıyor her şeye tek yapmanız gereken kendinizi olabildiğince en kötüsüne hazırlayın.

Kan alırken yanımda kızım vardı diyor ki yabancı memlekette damarları gören röntgen cihazı var bizim burda damar bulmaya bak diyor. Tabi bunları hemşire hanımın 2. İğnesini yapıp daha 3. İğnesine cesaret edemeyip doktorun yanına gidince fısıldadı. :)

Neyse biz ikinci damar yolu açmada kalmıştık.

İkinci araması Nasrettin Hocanın samanlıkta düşürdüğü iğneyi sokakta araması gibi arıyor arıyor, damar hariç her yerde arıyordu. Lastiği sıkıyor parmaklarım moraracak hala damar görmüyor. Sanki şurda damar var bakın diyorum yok gösteriyorum kimseyi dinlemiyor.

Dedim, isterseniz dursun iyiyim ben, uzun zamandır tahlil yaptırmadığım için geldim dedim. Yok beni kim duyuyor, şurayı deneyelim dedi. Varsa başka hemşire bakalım onunla bir de dedim. Diyemiyorum tabi sen yenisin etme beni kobay, başkalarına sakla kendini. İşte diyememek ayrı deli ediyor adamı ????

Neyse hemşiremizden ses yok tabi… ikinciyi iğnesini kolumun bir tarafına yine soktu. Her iğneyi soktuğunda Bismillah diyordu o zaman bir rahatlama geliyor bana…

Sonuç ikincide boş çıkıyor.

Artık üçüncüyü yapma yüzsüzlüğüne giremedi sanırım benim söylemlerim doğrultusunda. Gitti doktorla görüştü, doktor sanırım diğer hemşirede baksın dedi diğeri geldi ilk atışta buldu.

Ne diye üç kez delik deşik oldum dedim içimden. Sonra ben ikisinden de teşekkür ettim çıktım.

Şimdi teşekkürü kim hak etti. Hastalarımıza lütfen saygı duyun, onları dinleyin. insanlar kendi damarlarını görebilir. Bir de neden sağlık ocaklarında sürekli hemşire değişiyor. Toplamda bir yılda ben sürekli farklı hemşire görüyorum.

Artık bazı şeylere alışmak istemiyoruz. Teknolojilerden yararlanmak istiyoruz. Neden ülkemize bu damarları gören cihazlardan getirilmiyor. Bir kan için 4-5 kez delindiğimizi biliyorum. Çocuklarımız maalesef bu şekilde çok delindi hatta ayaktan damar açıldı. Bazı hemşirelerimiz anlayışlı biz ebeveynleri dinledi.

Burdan da hastanelerin acil servislerinde bulunan hemşirelerimizi uyarmak istiyorum. Özellikle çocuklarımızda damar görmüyorsanız ısrar etmeyin, hemen hastanelerinizin çocuk servisi bölümünde bulunan yeni doğan hemşirelerinden yardım alın. Boşu boşuna çocukları delik deşik etmeyin! Bizler çözümü bu şekilde bulmuştuk vesselam.